Dit roltafeltje nam ik mee uit mijn ouderlijk huis, toen mijn ouders verhuisden naar een service-flat. Ik zag het staan in mijn vaders bureau, voor glazen binnendeuren die zelden opengingen. De combinatie van elegantie en degelijkheid wekten een vage herinnering. Dunne wieltjes met de diameter van een koffiekop zwenkten uit onder de houten poten vandaan. Dat maakte het meubeltje beweeglijk en toeschietelijk, wars van de gewichtigheid en onwrikbaarheid van het overige meubilair.
De vier vierkante, door afrondingen verslankte poten worden tweemaal verbonden. Het onderste blad verraadt sporen van gebruik. Het bovenste is afwijkend van kleur, glanzend en onaangetast. In mijn herinnering was het gelakt, zoals het zilver omrande dienblad dat dieprood glansde, een zeldzame kleur thuis die mooi afstak tegen de vermouth in de glazen. Maar het lichtgele, even glanzende blad van het roltafeltje vertoont de uitgesponnen tekening van rolfineer. Zou het van dezelfde eik komen als het frame, maar dan anders verwerkt, bijgekleurd en gevernist?
Over de rand krullende handgrepen nodigen uit om het bovenste blad eruit te tillen. Daaronder verschijnt hetzelfde geel. In een front aan de lange zijde is een lade ingewerkt. De voeg eronder is over het front verlengd en herhaald door groefjes. Maar een handvat is er niet. Met je hand onder de lade, weten de huisgenoten, schuif je ze open. Het roltafeltje staat nu zeven jaar in onze woonkamer. Mijn vader is vijf jaar dood. Vorige zomer, toen mijn moeder op bezoek was, bracht iemand het gesprek op dat tafeltje. Toen ze pas getrouwd waren en bij haar ouders inwoonden, zei mijn moeder, had mijn vader het ontworpen. Dat wist ik niet. Ik had het altijd vol paperassen gezien, notulen van de vergaderingen waar hij ‘s avonds heenging en geen blijf mee wist. Zijn nieuwe tijdverdrijf had het oude bedolven.
Nu liggen er kranten op, of draagt het een vaas met bloemen. Soms staan er de hapjes en de glazen op waar het voor bedoeld was. Baby Elli heeft er een dutje op gedaan, terwijl haar mama pratend aan tafel zat. Barry, de zwart-witte puppy gaat zitten op het onderste blad, boven de vloer, beschut door de lade. Voorwerpen vertegenwoordigen aspiraties over mogelijke levens. Dat heeft mijn vader dus ook ooit begrepen.
